این روزها با وجود تعداد بالای مبتلایان به کرونا، سرم در داروخانه ها نایاب شده و بیماران بدحال بدون سرم مانده اند. در این خصوص دکتر پورکاظمی، داروساز، در گفتگو با خبرنگار شفقتا در انتقاد از وضع موجود گفته: «بعد از ۴۲ سال هنوز نتوانسته‌ایم سرمی که از آب و قند و نمک است را تولید کنیم! ۴۲ سال است و صحبت یکی دو سال نیست. جواب روشن است من چه بگویم از پشه یا لاغر چه خیزد؟!».
دکتر محمدکاظم پورکاظمی، در گفت وگو با خبرنگار شفقنا زندگی در پاسخ به این سوال که کمبود سرم و داروهای بیماران کرونایی ناشی از چیست و چه نوع برنامه ریزی می توانست باعث شود که شاهد این کمبود ها نباشیم؟ گفت: به طور خلاصه می توان گفت همین ناکارآمدی که رادیو و تلوزیون را باز می کنید و می بینید همه در مورد آن حرف می زنند، است و جز این نیست. سرم از ظرفی پلاستیکی و ست تشکیل شده که آب و قند و نمک است و نباید بعد از ۴۲ سال نتوانیم خودمان سرم به اندازه کافی و در مواقع ضروری نداشته باشیم. ما دانش ساخت آن ظرف پلاستیکی را نداشتیم که الحمدالله آن دانش را پیدا کرده ایم. ۴۲ سال است و صحبت یکی دو سال نیست. جواب روشن است من چه بگویم از پشه یا لاغر چه خیزد؟!
وی در خصوص اینکه آیا باید پیش بینی می شد در مواقع لزوم مثل پیک های کرونا مواردی مثل سرم در دسترس همه باشد، اظهار داشت: در مورد بعضی دارو های پیچیده گفتن این حرف شاید قابل قبول باشد ولی سرم آب و نمک و قند و شکر است و این همه جا هست.
دکتر پورکاظمی درباره اینکه آیا مشکل در توزیع است؟ تصریح کرد: نه بحث توزیع نیست. بحث تولید است، سرم باید تولید بشود و بعد وارد توزیع بشود مساله از مرحله تولید خراب است.
وی در پاسخ به این سوال که در مورد داروهای بیماران کرونایی با کمبود دارو و شکل گرفتن بازار سیاه دارو روبرو هستیم نظر شما چیست؟ گفت: همیشه اصل مسلمی وجود دارد که وقتی در هر زمینه ای کمبود باشد مردمی که سو استفاده گر هستند و همه جا و در همه رده ها هستند کار را به آن سمت می برند. در مورد داروهای کرونا مواد اولیه ای وجود دارد و باید با خارج مراوده داشته باشیم که این مراوده امروز زیر صفر ست و این نمی شود و اشکال همین است. ولی این مساله در مورد سرم صادق نیست.
این داروساز در مورد اینکه گران بودن هزینه ها از کجا ناشی می شود؟ چرا شرکت های بمیه ای بیماران کرونایی را بیمه نمی کنند، اظهار داشت: در این خصوص هم قضیه به این بر می گردد که از روز ازل ما همواره به محصولی به نام نفت تکیه داشتیم، آن را می فروختیم و بودجه هایمان را تامین می کردیم و کاری به کار دیگر نداشتیم و اگر بعضی جاها نفت و گاز و برق و مخابرات بود آنها را هم به بخش خصوصی نمی دادیم و دولت متولی بود، وقتی کار به بخش خصوصی سپرده نشود همین می شود. رقابت در بخش خصوصی است دولت باید نظارت می کرد ولی خود را وارد کرد و تا خر خره به دردسر افتاد. بیمه های ما دولتی است و بودجه ندارند. در اروپا که می شنوید بیمه ها تاوان می دهند چون بخش خصوصی هستند. امروز دولت ما پولی می گذارد و چهارچوبی تعیین می کند و درجا می زند و خبری از رشد نیست.
