امیر فخرآور، رئیس سنای کنگره ملی ایرانیان با اشاره به انتشار کتاب نرگس محمدی به نام شکنجه سفید در گفتگوی زنده یوتیوبی خود در خرداد ۲۷۰۰، به بازتاب بین المللی این نوع شکنجه در زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی در ۱۶ سال قبل (فوریه ۲۰۰۴) اشاره کرد، زمانی که سازمان عفو بین‌الملل گزارشی مبسوط از وضعیت بحرانی زندانی سیاسی جوانی بنام «امیرعباس فخرآور» تهیه و منتشر نموده است.
به گفته امیر عباس فخرآور در این گزارش برای نخستین بار استفاده رژیم جمهوری اسلامی از این روش هولناک شکنجه که تاثیرات روحی آن تا همیشه همراه زندانی باقی می‌ماند، افشا و بدان پرداخته شد. گزارشی که با بایکوت خیانتکارانه رسانه‌های فارسی به گوش مردم ایران نرسید و برای سالها افشای چهره جنایتکار رژیم را به تعویق انداخت.
در واقع نکته تاسف‌بارتر از جنایات رژیم که می‌توان از واکنش‌ها به گزارش عفو بین الملل و کتاب خانم محمدی بدان پی برد رفتار تمامیت‌خواهانه اصلاح‌طلبان و رسانه‌های فارسی زبان است که عموما تحت نفوذ این طیف قرار دارند. رفتارهایی بسیار شبیه به رفتار جریان حاکم بر ایران که این زنگ خطر را برای ما به صدا در می‌آورد که در صورت به قدرت رسیدن صاحبان چنین تفکرات و رفتارهایی نه تنها نباید منتظر بهبود وضعیت آزادی بیان و حرکت به سوی دموکراسی باشیم، بلکه دگربار شاهد سانسور و بایکوت و تلاش برای حذف هر آنکه غیرخودی محسوب می‌گردد، خواهیم بود.
طیفی که نه فقط خود و رسانه‌هایشان گزارش عفو بین الملل درباره امیر فخرآور را سانسور کرده بلکه در پی حذف آن برآمدند تا هیچ ردپا و نامی از فردی مستقل و خارج از بازیهای درون حکومتی باقی نماند!
البته در اینکه خانم محمدی و بسیارانی دیگر از طیف اصلاح‌طلب توسط رژیم دستگیر و مورد شکنجه قرار گرفته‌اند هیچ تردیدی نیست و زندانی کردن افراد به بهانه تفکرات و فعالیت‌های سیاسی کاملا مردود می‌باشد و از قضا این نکته‌ای است که امیر فخرآور «با توجه به تجربه تلخ دوران زندان خود» آن را در اصل یک پیشنویس پیشنهادی قانون اساسی ارائه شده توسط کنگره ملی ایرانیان، گنجانده و بر آن تاکید کرده است.
به بیانی واضح‌تر آنچه ما برای فردای آزادی ایران به دنبال آن هستیم که تنها قانون اساسی می‌تواند ضمانت اجرایی آن باشد «برابری تمام ایرانیان، حق آزادی عقیده و بیان، حق دادرسی عادلانه و عدم وجود سلول انفرادی و شکنجه است» و نه اینکه افراد و گروه‌هایی چون در مبارزه با بخشی از رژیم یا در مبارزه با کلیت آن بوده‌اند، بخواهند بر مسند قدرت تکیه زده و همان رفتارهای جمهوری اسلامی را تکرار کنند.
در ادامه ترجمه بیانیه عفو بین الملل در مورد شکنجه سفید به گزارش امیرعباس فخرآور را می خوانید:
«امیرعباس فخرآور، روزنامه نگار آزاد و زندانی عقیدتی سیزدهم فوریه سال ۲۰۰۴»
این اولین باری است که عفو بین‌الملل شواهدی از روال “شکنجه سفید” در ایران را مستند می‌کند. امیرعباس فخرآور بیش از یک سال است که در زندان به سر می برد.
در ژانویه ۲۰۰۴، وی را از زندان قصر به بازداشتگاهی به نام ۱۲۵ منتقل کردند تا در مورد ارتباط وی با یک سازمان سیاسی به نام جنبش آزادی ایران، که مخالف رژیم جمهوری اسلامی است، مورد بازجویی قرار گیرد.
این بازداشتگاه تحت کنترل سپاه پاسداران می باشد که مسئول امور امنیت رژیم جمهوری اسلامی است. گفته می‌شود سلول وی در بازداشتگاه ۱۲۵ هیچ پنجره‌ای ندارد و لباس های او کاملا سفید خامه‌ای می‌باشد. در زمان وعده‌های غذایی، برنج سفید را روی بشقاب‌های کاغذی یکبار مصرف سفید به او می‌دادند و در صورت نیاز به استفاده از توالت، مجبور بود یک برگه سفید رنگ در زیر سلول قرار دهد تا نگهبانان را که طبق گزارشات دارای کفش طراحی شده‌ای بود که صدایی تولید نکند، آگاه کند. وی از گفتگو با دیگران ممنوع شده بود. به عفو بین‌الملل گفته شده است که “سکوت کر‌کننده است” و این روش محرومیت حسی “شکنجه سفید” نامیده می‌شود.
محرومیت شدید حسی برای تضعیف روحیه زندانی با ایجاد رنج مداوم به معنای شکنجه طراحی شده است. گفته می‌شود که در هشتم فوریه به امیر عباس فخرآور اجازه خروج از بازداشتگاه را دادند اما دو روز بعد او مجددا به بازداشتگاه منتقل کردند. این نوعی شکنجه روانی است که زندانی را در وضعیت عدم اطمینان و اضطراب دائمی نگه می‌دارد. در حالی که آزاد بود، می توانست آنچه را که با او انجام شده به دیگران بگوید. مشخص نیست که او اکنون در ۱۲۵، قصر یا جاهای دیگر نگهداری می‌شود.
امیرعباس فخرآور به هشت سال حبس تعزیری محکوم شده است. حبس به اتهام افترا در نوامبر ۲۰۰۲، به دلیل اظهار نظر درباره رهبری سیاسی ایران در کتاب خود اینجا چاه نیست. در فوریه ۲۰۰۳، وی و یکی دیگر از تظاهرات کنندگان دانشجویی زندانی نامه‌ای سرگشاده را امضا کردند که از مقامات رژیم حاکم بر ایران انتقاد می‌کرد. در این نامه آمده است: ما می خواهیم علناً تعهد خود را به همه میثاق‌های جهانی ابراز کنیم. ما می‌خواهیم احترام خود را به اعلامیه جهانی حقوق بشر، صلح جهانی، عدم خشونت، حفاظت از محیط زیست نشان دهیم و اضافه کنیم که “خشونت مطلقا در مبارزه ما، نه در کلمات و نه در اعمال ما جایی ندارد.”
اندکی بعد گزارش ها نشان میدهد که فخرآور در دادگاه و در برابر قضات که در آن دادخواست تجدیدنظر وی مورد رسیدگی قرار گرفت، مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفته است.
دادگاه حقوق بشر اروپا حکم داد که محرومیت حسی، همانطور که توسط نیروهای امنیتی انگلیس برای بازجویی از زندانیانی که تحت قانون اضطراری در ایرلند شمالی بودند، مورد استفاده قرار گرفت، به معنای برخورد غیرانسانی و تحقیرآمیز بود. کمیسیون حقوق بشر اروپا قبلا اعلام کرده بود که این کار به معنای شکنجه است. اخیرا، کمیته مبارزه با شکنجه دریافت که رژیم محرومیت حسی و “تقریباً ممنوعیت ارتباط” که تحت آن زندانیان در بازداشتگاه حداکثر امنیتی در پرو در زندان بودند ، باعث “رنج مداوم و غیرقانونی که به معنای شکنجه است”.
تنظیم کننده: مهران
مترجم: ساناز صدیقی
تصویرگر: صدف
