نشریه فارن پالسی در تاریخ ۲۰ جولای ۲۰۲۰، در مقاله ای با عنوان “چین می تواند تاثیرگذاری بر سایرکشورها را بخرد اما نمی تواند دوست بخرد” به طور مفصل به سیاست تله بدهی حکومت کمونیستی چین در کشورهای مورد طعمه پرداخته است.
در ادامه ترجمه این مقاله را میخوانید:
به لطف سرمایه گذاری های گسترده خارجی و پروژه یک کمربند-یک جاده ، چین توانست بر بسیاری از رقبایش در عرصه بین المللی پیروز شود. در عین حال، برای سیاستگذاران غربی رقابت با کشوری که دارای سرمایه زیادی است، علاقه چندانی به حقوق بشر ندارد و در مواردی با زورگویی و تهدید، سایر کشورها را به متحدانش تبدیل میکند، دشوار می باشد.
چین بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ به کشورهای مشتاق احداث زیرساختارهای جدید تحت پروژه ی یک کمربند-یک جاده، برابر با ۱۲۰ میلیارد دلار وام داده است. بر اساس مفاد قرارداد میان آن کشورها و چین، غالبا شرکتهای چینی با کارکنان و کارگران چینی این پروژه ها را اجرا می کنند.
چین بر خلاف غرب ردپای خود را در سراسر دنیا به جا گذاشته است، حتی کشورهایی که پیش تر با آنها کمترین مراوده ای نداشت. در مقابل غرب به دو دلیل جایگاه خود را به چین واگذار کرده است. نخست عدم توانایی مالی در وام دادن و دوم ملزم دانستن کشورهای درخواست کننده به مسایل حقوق بشر.
اما این دوستی با چین زیاد خوشایند از آب درنیامده است. بسیاری از کشورهایی که اقتصاد آنها به سبب ویروس کرونا زیان دیده با چالش بازپرداخت وام خود به چین مواجه هستند و برخی متوجه شده‌اند که وام و پروژه‌های زیرساختار چندان هم به سود آنها نیست.
به طور مثال، ماه گذشته پاکستان خواستار مذاکره مجدد بازپرداخت های سرمایه گذاری جاده ابریشم جدید شد و شرکت های چینی را متهم به تورم هزینه پروژه های ساخت به میزان ۳ میلیارد دلار کرد.
هم چنین در ماه ژوئن، یک هفته پس از شرکت رییس جهمور چین در نشست سران چین-افریقا یک دادگاه کنیا اعلام کرد که وام ۳.۲ میلیارد دلاری چین برای ساخت بخشی از راه آهن توسط یک شرکت چینی غیر قانونی است.
مصر نیز پروژه ساخت دومین کارخانه بزرگ دنیا با سوخت ذغال را به حال تعلیق درآورده است.بنگلادش از برنامه ساخت کارخانه ذغال سنگ خود که چین سرمایه گذاری کرده، انصراف داده است.
در آوریل رییس جهوری تانزانیا وام ۱۰ میلیارد دلاری چین را که رییس جمهور پیش از او امضا کرده بود، لغو کرد. وی گفت تنها یک فرد مست می توانست این قرارداد را امضا کند.
بریتانیا نیز که یک دهه به دنبال سرمایه گذاری چین بود، حکم به جمع آوری تجهیزات هواوی داد. چین هم در مقابل دولت بریتانیا را تهدید به لغو برنامه ساخت خط آهن سریع السیر کرد.
این قهر و دعوا با چین به این خاطر است که چین برای
خود روابط اقتصادی در دنیا دست و پا کرده بی آن که دوستی برای خود بیاید. چین می خواهد با امریکا رقابت کند بدون آن که قدرت نرم امریکا را داشته باشد که سالها از بنیان آن می گذرد و با آن توانسته دوستی با کشورهای زیادی را جلب کند.
مشکل دیگر چین آنست که مثل امریکا جذاب نیست. هیچ کس به دلخواه خود رسانه و فیلمهای چینی را نمی بیند کلمات و اصلاحات عامیانه چینی را به کار نمی برد یا مانند آنها لباس نمی پوشد.
آلمان شرقی هم دچارهمین مشکل بود، افزون بر آن پول چین برای وام دادن را هم نداشت. اما یک استراتژی تقریبا بدون هزینه برای جلب دوستی اتخاذ کرده بود. بین سالهای ۱۹۵۱-۱۹۸۹ حدود ۷۸۴۰۰ دانشجو از ۱۲۵ کشور دنیا از دانشگاه‌های آلمان شرقی فارغ‌التحصیل شدند
البته بسیاری از آنها متحدان سوسالیست آلمان شرقی بودند اما در میان آنها کشورهای در حال توسعه هم بود. دیپلماسی آلمان شرقی دیپلماسی آموزش گزینشی بود.در شمال کشور برای گروه‌های چریکی از نیکاراگوئه، موزامبیک،انگولا و کنگره ملی افریقای جنوبی کمپ های آموزشی میگذاشت. دیپلماسی چین در شورای حقوق بشر سازمان ملل تا اینجا جواب داده است، مثلا کنگو و توگو در میان ۵۳ کشوری بودند که به چین رای دادند. اما اگر این کشورها در تله بدهی چین نبودند آیا باز هم به چین رای می دادند؟
حکومت کمونیستی چین باید رویکرد نرم قدرت سابق سوسیالیست (آلمان شرقی) را مورد مطالعه قرار دهد. در غیر این صورت، بسیاری از رهبران به نیت رهبران حزب کمونیست چین پی خواهند برد و به ائتلاف جهانی علیه سیاست های چین خواهند پیوست.
