در دادگاه بین المللی رسیدگی به جنایات خامنه ای و رئیسی در آبان ۹۸، که در لندن برگزار میشود، نام متهمان به قتل معترضان با صدای بلند خوانده شد و تصاویر آنها بر پرده بزرگ دادگاه نقش بست.
سپس، هیات دادستانی مدرک مرتبط با قتل فرزاد انصاریفر (گزارش اداره تشخیص هویت پلیس آگاهی استان خوزستان درخصوص بررسی و معاینه جسد) را به دادگاه ارائه کرد. پدر فرزاد انصاریفر از کشته شدگان اعتراضات آبان ۹۸ به صورت زنده از طریق تماس تصویری، در دادگاه حاضر شد و به سوالات پاسخ داد. وی در پاسخ به پرسش یکی از اعضای هیات قضات گفت ما بارها از مسئولان خواستیم که کسی را که به پسر ما شلیک کرده شناسایی و معرفی کنند اما در پاسخ گفتند نمیدانیم.
مسیح علینژاد در بخشی از دادگاه، به عنوان شاهد حاضر شد و گفت: من شهادت میدهم که مقامات جمهوری اسلامی خانواده های کشته شدگان را مجبور کردند پیکر عزیزان‌شان را در دوردست ترین مناطق دفن کنند و این شکنجه ای روحی برای خانواده‌هاست.
در ادامه، ناهید شیربیشه، مادر پویا بختیاری در این دادگاه از طریق تماس ویدئویی گفت: چهل سال به ما گفتند ایران دشمنان خارجی دارد. در صورتی‌که پسر من با شلیک مستقیم ایرانی داخل کشور کشته شد…به ما دستبند زدند، چشمبند زدند و یازده نفر از اعضای خانواده را بازداشت کردند. در زمان بازداشت یکی از بازجوها به دختر من گفت برادرت را من کشتم. به همین صراحت به همین وقاحت…دشمن در همین نزدیکی در کنار ماست و هر لحظه قصد جان و بازداشت ما را دارد…به ما می‌گویند جر‌م‌تان سنگین است. در کدام کشور و در کجای دنیا دادخواهی جرم است؟ چرا پس از دو سال از قتل پویا، پدر او الان باید در زندان باشد؟…تمام وسیله‌های پویا از جمله لپ‌تاپ، دفتر خاطرات و تلفن همراه او را با خود بردند. شناسنامه و گواهی فوت پویا را بردند تا نتوانیم این مدارک را به جایی ارایه کنیم.
در ویدئویی که از مادر پژمان قلی‌پور در دادگاه پخش شد، او گفت:« من در وطنم، در ایرانم حق دادخواهی ندارم. اگر بگویم چه کسی بچه‌امم را کشته، مجرمم…به ما بگویید چه کسی بچه‌های ما را کشته! »
مادر ابراهیم کتابدار در ویدئویی که برای دادگاه فرستاده بود، گفت: «رفتم دادگاه گفتم پسر مرا کشتید. گفتند کشتیم که کشتیم… بچه‌هایم را آواره کردند. در این دنیا کسی نیست به داد من برسد؟ به کی بگویم؟»
شاهد ۱۸۵ که به دلیل مسائل امنیتی صورتش را پوشانده، در دادگاه بین‌المللی مردمی آبان گفت: «من از نزدیکان و معتمدین امام جمعه شهرم هستم و تمامی مسائل را با من در میان می‌گذارند و من مستقیما در این مسایل [اعتراضات آبان ۹۸] ناظر بودم و می‌دیدم…روز دوم، وقتی تظاهرات توسط نیروی انتظامی جمع نشد، شورای تامین استان با حضور امام جمعه شکل گرفت. شورای تامین شهر به ریاست فرماندار، با حضور امام جمعه، فرمانده سپاه، فرمانده ارتش، وزارت اطلاعات تشکیل شد. امام جمعه گفت: «قضایا را تمام کنید. حتی اگر خون ریخته شد، مسئولیتش با من.حضرت آقا ناراحته. من خودم نیرو دارم» نیروهاش اوباش شهر بودند که با زنجیر و پنجه بوکس مردم را مورد ضرب و شتم قرار دادند. نیروهای گردان امنیتی امام علی و نوپو هم که مجهز به سلاح گرم بودند و دستور کتبی داشتند کمر به بالا و حتی به سر شلیک کنند، وارد شدند. در شهر ما بالغ بر ۱۲۰ نفر در شهر ما کشته شده بودند. این در کل کشور عدد بسیار بزرگی میشود. از شورای تامین دستور دادند که پزشکی قانونی علت مرگ را چیز دیگری بنویسد».
شاهد ۱۸۵ در شهادت خود از شکنجه‌های ماموران امنیتی علیه بازداشت‌شدگان گفت: کسانی که اعتراف اجباری نمی‌کردند را در جایی به نام سوئیت که مثل قبر بود، به حالت مرگ، آن‌قدر نگهداری می‌کردند تا اعتراف کنند. برخی از بازداشت‌شدگان به دلیل قرص‌هایی که در زندان به آنها خورانده بودند، جان باختند. فرماندهان نظامی از کشتار مردم در اعتراضات آبان ۹۸ با افتخار حرف می‌زدند.
شاهد ۱۸۵ در پاسخ به پرسش یکی از اعضای هیات قضات در مورد استفاده از زندانیان جرایم خشن در سرکوب اعتراضات آبان ۹۸ گفت: این‌ها را تحت نیروهای بسیج به خیابان آوردند و این‌ها با لباس شخصی و اسلحه سرد مردم را می‌زدند.
شاهد ۳۲، خواهر یکی از کشته شدگان است که با صورت پوشیده و ناشناس در دادگاه از طریق تماس ویدئویی حاضر شده است: «بعد از قتل برادرم، اطلاعات برای هفت روز پیکرش را به ما تحویل نمی‌دادند. جرم برادر من چه بود؟ برادر ۲۵ ساله‌ام در مملکت خودش، حقش فقط شد یک گلوله. به چه جرمی برادرم را کشتند؟». وی در ادامه شهادت خود به شکایت‌های بی‌نتیجه خانواده برای شناسایی آمران و عاملان قتل برادرش اشاره کرد و گفت: در دادگاه به پدرم گفتند از نیروهای بسیج به او شلیک شده و حق پیگیری ندارید. یعنی کشتیم که کشتیم!
