فاضل لنکرانی عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در سخنانی در خصوص اندیشه حکومت اسلامی گفته: هنوز عده‌ای فکر می‌کنند دین کاری به سیاست و اجتماع ندارد…ما دین را یک دین فردی نمی‌دانیم بلکه آن را در همه جهات اجتماعی هم می‌دانیم…مردم را باید با ابعاد و حقیقت دین بیشتر آشنا کنیم…بسیاری از افرادی که اندیشه حکومت اسلامی در دین را نمی‌دانند یا آن را نمی‌پذیرند، نمی‌توانند در صف منتظران قرار بگیرند.
آیت الله محمدجواد فاضل لنکرانی در دیدار مسئولین مؤسسه آینده روشن در سخنانی گفت: مقوله انتظار یکی از مفاهیمی است که هنوز به خوبی برای جامعه‌ی اسلامی و حتی برای مجموعه‌ی شیعیان منقح نشده، گر چه ما معتقدیم با این انقلابی که امام خمینی رضوان الله علیه برپا نمودند و ان شاء الله تا حکومت حضرت مهدی هم ادامه پیدا کند تا یک حدی فکرها و اندیشه‌ها نسبت به انتظار تغییر پیدا کرد ولی به‌نظر من باز معنای حقیقی انتظار حتی برای خواص آن طور که باید و شاید روشن نشده است. وی افزود: من هدف اصلی انتظار را ظهور حضرت نمی‌دانم، گرچه الآن وقتی حرف انتظار به میان آید می‌گویند انتظار ظهور اما به نظر من ظهور حضرت خود مقدمه است برای تحقق یافتن آیه شریفه ۳۳ سوره توبه «هُوَ الَّذی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ» دین جهانی خواهد شد چه ضمیر کلّه به کل دین برگردد یا کل مردم، در هر صورت تحقق دین جامع برای همه بشر، غایت اصلی انتظار است.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در ادامه گفت: وقتی ظهور هم صورت بگیرد ظهور حضرت فی نفسه موضوعیت ندارد، ظهور حضرت طریق است برای اینکه دین با همه ابعادش در جامعه تحقق یابد. آیت الله فاضل لنکرانی افزود: نتیجه مطلب این میشود که مردم را باید با ابعاد و حقیقت دین بیشتر آشنا کنیم، باید برای مردم تبیین کنیم دین ما دین جامعی است، ما دین را یک دین فردی نمی‌دانیم بلکه آن را در همه جهات اجتماعی هم می‌دانیم اگر نگاه کسی به دین یک امر فردی باشد قطعاً نمی‌تواند جزء منتظران قرار بگیرد، کسی که بگوید خدای تبارک و تعالی فقط تکالیف فردی بر عهده ما گذارده دیگر انتظار برای او معنا ندارد، از این رو بسیاری از افرادی که اندیشه حکومت اسلامی در دین را نمی‌دانند یا آن را نمی‌پذیرند، نمی‌توانند در صف منتظران قرار بگیرند.
عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تاکید کرد: انتظار و اعتقاد به جامعیت دین، دو امر به‌هم تنیده‌اند یعنی من باید دین را بشناسم با جامعیت دین و آیاتی که مربوط به جامعیت دین است آشنا باشم تا بتوانم خود را منتظر حضرت بدانم. آیت الله فاضل لنکرانی ابراز داشت: مهم‌ترین مقدّمه فقه سیاسی اینست که اثبات کنیم اکثر دستورات و راهبردهای دین اجتماعی است و ما در بحث فقه سیاسی خود به بعضی از آیات قرآن در اجتماعی بودن دین اشاره کرده‌ایم، ما باید این فکر را در مردم تصحیح کنیم هنوز عده‌ای هستند که فکر می‌کنند دین کاری به سیاست و اجتماع ندارد، بلکه یکسری دستورات فردی برای انسان است.
این استاد حوزه در تبیین معنای حقیقی انتظار گفت: ما باید به جامعه بگوییم مفهوم انتظار به معنای اینکه غایتش ظهور حضرت باشد غلط است! معنای انتظار اصلاً این نیست. همه می‌گوئیم ما منتظر فرجیم، در روایات هم انتظار الفرج ذکر شده است. ولی معنای فرج خود ظهور حضرت نیست، اصلاً فرج به صحنه آمدنِ دین به صورت جامع برای همه بشر است و متولی اصلی این امر هم حضرت حجت (عج) است لذا باید روی این اندیشه بیشتر کار کنیم.
وی افزود: نسبت به برداشت‌های منفی از انتظار، آسیب شناسی کنید، ما به وضوح می‌توانیم به کسی که دین را از سیاست جدا می‌داند بگوئیم تو نمی‌توانی منتظر حضرت باشی، این یک تلازم روشن و قهری دارد، انتظار ظهور برای این افراد معنا ندارد. انتظار کسب آمادگی است. حضرت هنگام ظهور می‌خواهند حکومت تشکیل بدهند و دین را با همه ابعادش در جامعه بشری اقامه نمایند، این افراد چه آمادگی برای این جهت کسب کرده‌اند؟ لذا شرط اول انتظار، تحکیم این مطلب نسبت به دین است که دین امری اجتماعی و دارای سیاست است و ظهور حضرت هم مقدمه‌ی برای تشکیل حکومت مهدوی و اقامه دین است. عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تاکید کرد: اگر این فکر راجع به دین تصحیح شود به نظر من خیلی از مراحل انتظار را طی کرده‌ایم مطلب دوم هم این است که در این چارچوب چگونه نیروسازی شود؟ اینجا باید خصوصیات و ویژگی‌های افرادی که می‌خواهند در آن مجموعه قرار گیرند بیان شود.
آیت الله فاضل لنکرانی در پایان تاکید کرد: هر قدمی که برای آماده‌سازی جامعه نسبت به ظهور حضرت و آشنایی مردم با حقیقت دین صورت پذیرد، خدمت بزرگی به تحقق اهداف آن حضرت خواهد بود. بزرگترین خدمت امام راحل به دین، این بود که آن را از یک مجموعه متروکِ مغفول خارج کرد و کُنه و جوهر دین را در صحنه اجتماع به مردم نشان داد و امیدوارم همایش دکترین مهدویت نتایج بسیار بزرگی در داخل و خارج، بر خواص و عوام داشته باشد.
